مقایسه تجویز gnrh به صورت موجی(pulsatile gnrh) با گنادوترپین های انسانی(hmg+hcg) در درمان ناباروری زنان مبتلا به هیپوگنادوتروپین هیپوگنادیسم: تجربه ۱۷ ساله

این مطالعه به منظور مقایسه نتیجه درمان بیماران مبتلا به هیپوگنادوتروپین هیپوگنادیسم توسط gnrh به صورت موجی با گنادوترویپن ها( hmg+hcg ) انجام شد. همچنین اثر فاکتورهایی که با شدت بیماری در ارتباط هستند (سطح سرمی fsh ، lh ، استرادیول و مرحله بلوغ بیمار در موقع مراجعه) روی پاسخ بیماران به درمان، مورد بررسی قرار گرفت. این مطالعه روی اطلاعات موجود( existing data ) از بیماران مبتلا به هیپوگنادوتروپین هیپوگنادیسم که طی سالهای 1363 تا 1380 تحت درمان با gnrh به صورت موجی یا گنادوتروپین ها بودند، انجام شد. در ابتدا زنان مبتلا به آمنوره با علتهای دیگر، کنار گذاشته شدند و پس از تایید تشخیص توسط یافته های بالینی و پاراکلینیک، به روش غیرتصادفی تحت درمان با یکی از 2 روش درمانی قرار گرفتند. درمان با hmg بر حسب وزن بیمار از 12 تا 65 ویال در هر سیکل متفاوت بود. gnrh به صورت موجی( pulsatile ) به مقدار 20 میکروگرم هر 2 ساعت برای 14 تا 20 روز در سیکل تجویز می شد. پس از آنکه قطر فولیکول غالب تخمدان به 18 میلیمتر می رسید، تجویز دارو قطع و فاز ترشحی با hcg ادامه می یافت. میزان بروز حاملگی ترم در مجموعه بیماران مبتلا به هیپوگنادوتروپین هیپوگنادیسم تحت درمان با 2 روش، 7/69% (به ازای هر زن) یا 2/17% (به ازای هر سیکل) بود. میزان بروز حاملگی به دنبال تجویز hcg + hmg ، 9/17% به ازای هر سیکل و به دنبال تجویز gnrh به صورت موجی، 5/15% به ازای هر سیکل بود که تفاوت آماری معنی داری نداشت. بروز چند قلویی در روش تجویز gnrh به صورت موجی، به شکل معنی داری کمتر از تجویز hmg بود(03/0= p ). هیچ موردی از سندرم تحریک بیش از حد و شدید تخمدانی ( ovarian hyperstimulation syndrome = ohss ) در تجویز gnrh به صورت موجی دیده نشد، در حالی که میزان بروز آن به دنبال تجویز hmg ، 3% بود که تفاوت معنی دار نمی باشد. میزان موفقیت، در درمان زنان مبتلا به هیپوگنادوتروپین هیپوگنادیسم در هر دو روش (تجویز gnrh به صورت موجی و تجویز hmg ) عالی بود و تفاوت بارزی وجود نداشت اما در موارد تجویز gnrh به صورت موجی، تحریک تخمدانی و بروز عوارض کمتر بوده است.